Tijdens de lezing die ik in de schouwburg in Hoorn gaf ging ik eerst 14 jaar terug in de tijd. De dag (nacht, eigenlijk) dat ik begon aan mijn eerste boek. De afwijzingen die volgden, de moed die ik vond om toch verder te gaan, me te ontwikkelen door meer te lezen in mijn eigen genre, meer te oefenen, trucjes uit te proberen. Ik kwam erachter dat ik voor een andere doelgroep moest schrijven: voor jongeren in plaats van volwassenen. Ik voelde meteen dat dit klopte. Ik zocht heel kritische proeflezers, leerde van recensies van mijn vorige boeken die ik via POD op de markt had gebracht. Las heel veel YA-boeken, en vond mijn eigen stem.

Toch volgden er nog meer afwijzingen en kwam ik op misschienstapels terecht. Maar nog steeds wist ik dat dit was wat ik wilde, en dat ik het kon. Ik probeerde meer zichtbaarheid te krijgen, en dat deed ik via social media. En dat hielp. Opeens gingen er deuren open.

12 jaar nadat ik mijn eerste boek schreef mocht ik eindelijk tekenen bij een grote uitgeverij; een die me al vaker was opgevallen op de Boekenbeurs in Antwerpen. Daar wilde ik tussen liggen. En nu ben ik op het punt dat ik kan zeggen dat de hele weg die ik heb afgelegd goed is geweest. Als ik alles over mocht doen zou ik precies dezelfde weg bewandelen. Want die heeft mij gebracht waar ik nu ben. Op mijn plek. Thuis.

Tijdens mijn lezingen en op social media probeer ik deze boodschap altijd mee te geven, en dat zal ik ook blijven doen. Ik kan het niet vaak genoeg herhalen. Instant succes zal vast bestaan, maar veel vaker is er een heel trial-and-error-pakket aan voorafgegaan. Bijna elke bekende auteur (of acteur, zanger enz.) is wel een keer afgewezen. Meerdere keren zelfs. En dat betekent niks over waar je (misschien wel) jaren later kunt staan.

Ik ben blij, ik ben dankbaar en voor het eerst in jaren kan ik oprecht zeggen dat ik gelukkig ben. Mede mogelijk gemaakt door de hormoonpil die ik eindelijk heb, natuurlijk, maar ook zeker door alle ontwikkelingen van de afgelopen maanden. Ik had er niets van willen missen.

📸 by Jeroen Mies.