In mijn kinderboekenreeks Lúcia Flores heb ik er bewust voor gekozen om Lúcia een bril te geven. Ik heb zelf al vanaf mijn twaalfde lenzen, maar tot die tijd was ik een brildrager. Al heel vroeg had ik een behoorlijk hoge sterkte, dus dat betekende dikke glazen (die later gelukkig wel iets dunner geslepen konden worden) en dat vond ik als kind heel erg. Mijn ouders zorgden ervoor dat ik de mooiste monturen had, en zo had ik zelfs een tijdje een heleboel monturen, in alle kleuren die je kon bedenken. De glazen kon je steeds eruit wippen en in een andere bril plaatsen.

Dat gegeven vond ik leuk voor Lúcia, en toen verzon ik dat haar bril steeds meekleurt met haar omgeving. Loopt ze langs water, dan kleurt haar bril blauw. Komt ze voorbij een bos, dan wordt haar bril groen. Ligt ze in haar roze slaapkamer, ja hoor, dan is haar bril helemaal roze. Maar dit gebeurt alleen wanneer ze eerst met de Welbefaamde Betoverde Limotrein naar een bijzondere wereld is gereisd.

Foto’s van die verschillende monturen kan ik nergens vinden, dus dan maar een van mijn ‘groep 8-bril’. 😄