11 jaar geleden, de start van een groot en onzeker avontuur. Niet omdat ik er altijd van had gedroomd om te gaan ondernemen, maar omdat mijn laatste contract niet werd verlengd en ik nergens aan de bak kwam. 40 sollicitatiebrieven had ik verstuurd, waarvan ik 2 keer op gesprek mocht komen en werd afgewezen. Ik had niets te verliezen, dus eigenlijk was het de perfecte kans om voor mezelf te beginnen. Met mijn ouders maakte ik een afspraak: ik zou het een jaar proberen. Had ik dan nog geen opdrachtgevers, dan zou ik toch op zoek gaan naar een ‘normale baan’. Ik ging netwerken als een gek. Huisregels stampte ik in mijn hoofd, proefopdrachten maakte ik bijna continu zodat ik kon oefenen.

Aan het einde van het eerste jaar had ik 3 vaste opdrachtgevers. Dat was een goed teken en ik ging door. Na vier jaar waren mijn cijfers goed genoeg om een huis te kunnen huren. Naast het corrigeren van boeken ging ik ook persklaarmaken. Opeens had ik meer dan 30 vaste opdrachtgevers. Ik werkte 80 uur per week, want naar mijn idee was je dan pas succesvol. Toen ik bedacht dat ik het toch wat rustiger aan moest doen, deed ik juist het tegenovergestelde. Ik zette mijn eerste onlinecursus in elkaar en ik schrok toen er allemaal aanmeldingen kwamen. De cursus groeide uit tot iets wat groter was dan alles wat ik voorheen had gedaan. In 2,5 jaar tijd mocht ik 350 cursisten begeleiden. Maar het was eigenlijk niet de bedoeling dat het zó groot zou worden. Ineens had ik geen tijd meer om te schrijven. En huiswerk nakijken moest in de avonduren en weekenden.

Dit jaar ging ik terug naar 5 vaste opdrachtgevers en ik stopte met mijn cursus, die vanzelf leek te lopen. Een stap die ik heel eng vond. Maar tegelijk kreeg ik meer boekingen voor schoolbezoeken, wat ik het allerliefst wilde doen. Nu werk ik nog 40 uur per week. Eindelijk heb ik de balans gevonden die ik ooit hoopte te vinden. En vandaag vier ik dat ik 11 jaar geleden die kans kreeg om dit op te starten, en dat heb ik allemaal aan mijn ouders te danken.