Schrijven is mijn hobby, en een heel klein beetje mijn beroep. Schrijven is leuk, geweldig. Maar niet altijd.
Waarom schrijf je dan terwijl het eigenlijk vaak tegenvalt?
Omdat het verhaal geschreven moet worden. Het moet eruit. En als die ruwe eerste versie eindelijk op papier staat, begint het best leuk te worden. Sommige personages voelen als je eigen familie, er zijn er een paar die je als vrienden bent gaan beschouwen, en sommige zou je liever ontlopen. Maar ook die personages zijn dierbaar.
Dus schrijven is best oké, wanneer je eenmaal lekker in het verhaal zit. In een flow.
Natuurlijk meer dan oké. Veel meer dan oké.
Ik wist eerst ook niet wat ik wilde schrijven over schrijven, maar nu ik eenmaal in die flow zit en er lustig op los tik, vind ik het best veel meer dan oké. Want ik schrijf graag. Dat is wat ik doe. Dat is wat ik ben. Chinouk schrijft.
Maar er zijn ook schrijffrustraties. Zoveel dat het woord opgenomen zou moeten worden in een woordenboek. Of op zijn minst als hashtag (niet hasjtag, zoals ik het soms per ongeluk spel). Daarom is schrijven over schrijven zo leuk, dan komen al die opgekropte frustraties weer naar boven.
Writer’s block, een dwarsligger van een personage, het schrijven van een plot die je zelf ook niet meer begrijpt en compleet moet veranderen, een gehele verhaallijn uit het boek verwijderen, een gehele verhaallijn toevoegen, verleden tijd veranderen in tegenwoordige tijd, of andersom (even 80.000 woorden omgooien; peace of cake), eerst een heel boek schrijven en het vervolgens deleten omdat je het zelf niks vindt, de scènes die je wel goed vindt recyclen en gebruiken in een volgend boek (na wat puzzelen zal en moet het toch een keer passen), niet begrijpen wat je proeflezers onlogisch vinden aan jouw verhaal en het dan toch maar herschrijven omdat proeflezers bijna altijd gelijk hebben, uren naar buiten staren en hopen dat het verhaal zichzelf afrondt, aan mijn wenkbrauwen voelen om te checken of ze al geëpileerd moeten worden in de hoop dat het verhaal zichzelf afrondt… Ja hoor, er zijn best heel wat frustraties te benoemen. Maar stiekem zijn ze stuk voor stuk leuk. Het hoort hij het proces, dus we moeten er allemaal doorheen.
Schrijven is best wel meer dan oké, en schrijven over schrijven ook, dus wil ik net zo lang blijven schrijven tot mijn flow er weer vandoor gaat, maar ik moet nog ontbijten, en schrijven op een lege maag is iets minder dan best wel oké.